Mutyzm wybiórczy jest zaburzeniem lękowym wieku dziecięcego i charakteryzuje się stałą odmową mówienia w niektórych sytuacjach społecznych. Poza tymi sytuacjami dziecko mówi prawidłowo. Dzieci dotknięte mutyzmem wybiórczym zazwyczaj swobodnie rozmawiają w domu lub z bliskimi przyjaciółmi, ale nie odzywają się do swoich nauczycieli. W poważniejszych przypadkach mogą również nie mówić w towarzystwie rówieśników, ale komunikują się z nimi niewerbalnie.

Mutyzm wybiórczy często mylony jest z nieśmiałością. Nieśmiałość nie jest zaburzeniem, zaś mutyzm wybiórczy jest zaburzeniem wieku dziecięcego. Nieśmiałość u dziecka nie jest tożsama z mutyzmem. W przypadku nieśmiałości najczęściej dzieci w danej, stresującej dla nich sytuacji zabierają głos, ich odpowiedzi mogą być zdawkowe, ciche, niedokończone, jednak się pojawiają. Natomiast w przypadku mutyzmu wybiórczego w danej sytuacji następuje całkowite milczenie.

Mutyzm wybiórczy będzie więc dużo bardziej dolegliwym zaburzeniem niż zwykła nieśmiałość u dziecka. Jednocześnie nieśmiałość najczęściej mija sama z siebie, co w przypadku mutyzmu zdarza się niezwykle rzadko. Dzieci z mutyzmem wybiórczym powinny być objęte terapią. Klasyczny jej model jest następujący. Dziecko spotyka się z terapeutą regularnie raz w tygodniu. Czasami terapią powinna być objęta cała rodzina. W terapii mutyzmu wybiórczego bardzo ważna jest współpraca terapeuty z rodzicami oraz placówką, do której uczęszcza dziecko dotknięte mutyzmem wybiórczym. Nieleczony mutyzm prowadzi do depresji. Bardzo ważna jest diagnoza i terapia mutyzmu wybiórczego we wczesnym dzieciństwie. Kiedy małe dziecko jest objęte prawidłową opieką terapeutyczną objawy mutyzmu wybiórczego ustępują.