Jeśli chodzi o szkolenia mutyzm jest taką chorobą, która kładzie na nie duży nacisk. Szkolenia odbywają się zarówno dla personelu sprawującego pieczę nad chorymi dziećmi jak

i również dla rodziców, aby dokładnie wiedzieli jak się zachowywać i jak traktować dziecko chore ma mutyzm. Sama choroba objawia się lękiem przed mówieniem, dziecko zamyka się w sobie, nie reaguje na otaczający świat, a dokładnie- w ogóle nie mówi i nie wydaje z siebie dźwięków. Oczywiście zdarza się też tak, że chory człowiek wybiera sobie osoby, do których się odzywa, a mogą to być między innymi rodzice czy też rodzeństwo natomiast reszta ludzi jest bez znaczenia. Wszystkie ważne rzeczy dotyczące choroby są przedstawiają profesjonalne i wykwalifikowane osoby, które przechodzą szkolenia mutyzm jest im bardzo dobrze znany

i doskonale wiedzą jakie należy podjąć kroki, aby dziecko stało się otwarte na świat i otaczających ludzi oraz żeby zaczęło mówić i się nie bać. Dzieci same w sobie są istotami delikatnymi, o które należy dbać i się nimi opiekować. Osoba, która jest zwyczajnie nieśmiała nie jest osobą z mutyzmem i odwrotnie. Mutyzm to choroba, która blokuje wydobywanie z siebie jakichkolwiek dźwięków, natomiast nieśmiałość sprawia, że dziecko czuje się skrępowane, zestresowane, ale mówi i stara się porozumieć. Tutaj bardziej skupienie dotyczy zawstydzenia, zakłopotania nowymi osobami. Szkolenia, które się odbywają w związku z mutyzmem pozwalają przygotować rodziców do roli jaką powinni odgrywać w kontaktach z chorym dzieckiem. Rodzice często postępują źle, niewłaściwie, nie wiedzą co robić i jak się zachowywać. Szkolenia mutyzm to nic innego jak nauka w jaki sposób żyć i postępować z człowiekiem chorym na mutyzm oraz co robić, aby dziecko przestało się bać i otwarło na świat mówiąc, wyrażając siebie, wydając dźwięki i komunikując się z otoczeniem, postrzegając świat i ludzi jako coś dobrego, a nie złego, szukając nowych doświadczeń, rozmawiając i bawiąc się z rówieśnikami, a nie np. tylko z najbliższą rodziną. 

Jeśli chodzi o nieśmiałość u dziecka to może być ona spowodowana różnymi czynnikami. Dzieci, które zazwyczaj są nieufne, obawiają się obcych, nie rozmawiają dużo, a jeśli tak to to robią to w sposób cichy często chowając się za rodziców możemy nazwać nieśmiałymi. Oczywiście nieśmiałość nie jest chorobą i dość często przechodzi w późniejszym wieku. Koncentrując się na relacji dziecko- rodzice podstawą jest robienie wszystkiego, aby dziecko czuło się pewnie i nie krępowało się przy innych osobach. Chodzi tutaj między innymi o zapewnianie dziecku, że jest wyjątkowe, wspaniałe i kochane poprzez rozmowę, przytulanie i chwalenie za dobrze wykonane czynności itd. Nieśmiałość u dziecka spowodowana jest niską samooceną i czym prędzej się jej pozbędziemy tym szybciej dziecko zacznie zachowywać się zupełnie normalnie i będzie otwarte na otaczający świat. Należy również podkreślić, że dziecko nieśmiałe nie jest dzieckiem, które ma mutyzm wybiórczy i należy rozróżniać te dwie dolegliwości. Człowiek z mutyzmem nie mówi w ogóle, nie komunikuje się ze światem, a nieśmiałość u dziecka jest zwykłym dystansem od osób nieznanych, który może zostać bardzo szybko zażegnany. Osoba przyzwyczaja się, przebywa w otoczeniu osób trzecich i dziecko

zaczyna być otwarte oraz przemawia, zagaduje. Dziecko z mutyzmem natomiast nie przemówi nawet po dniu spędzonym z daną osobą. Poruszając ten temat należy pamiętać, że dzieci trzeba obserwować i dokładnie analizować ich zachowania. Zwykła nieśmiałość u dziecka może bowiem przerodzić się w poważną chorobę jaką jest mutyzm. Nieśmiałość oczywiście nie jest groźną chorobą i przeważnie można z tego wyrosnąć, mutyzm natomiast wymaga specjalistycznych terapii zarówno osób chorych jak i najbliższej rodziny. Szkolenia i terapia

po okiem specjalistów sprawia, że dziecko zdrowieje, otwiera się na świat i zyskuje nowe doświadczenia. Nieśmiałość u dziecka jest również ważna i nie należy jej bagatelizować, a wręcz przeciwnie- zapobiegać stwarzając dziecku przyjazny klimat, miłą atmosferę i zapewniając je, że jest ważne i wyjątkowe.

Mutyzm  wybiórczy skupia się przede wszystkim w obrębie dzieci. Jest to choroba, na którą zapadają dzieci mało pewne siebie, skryte i zamknięte w sobie. Objawia się tym, że dziecko nie mówi w ogóle bądź wybiera osoby, do których się odzywa odsuwając do siebie całą resztę. Każdy nacisk na wypowiadanie słów bądź wydobywanie dźwięków jest związane ze strachem, obawą i jeszcze większym zamknięciem w sobie. Pogłębianie się choroby sprawi, że dziecko zamyka się na otaczający świat oraz nie radzi sobie z rówieśnikami. Zamyka się w swojej skorupie, w domu i nie ma potrzeby wychodzenia na zewnątrz. Jeśli chodzi o rodziców takich dzieci to odgrywają bardzo ważną rolę. Muszą zapewnić dzieciom bezpieczeństwo, rozmawiać o chorobie, nie bać się jej i robić swoje nawet wtedy kiedy dziecko się złości wspominając o mutyzmie. Terapie związane z zagadnieniem doskonale szkolą i pokazują opiekunom w jaki sposób stopniowo stwarzać dzieciom możliwości do kontaktu z rówieśnikami czy też dalszą rodziną. Mutyzm wybiórczy ma to do siebie, że bardzo przypomina zwyczajną nieśmiałość i rodzice często mylą ją z mutyzmem twierdząc, że to przejdzie z czasem. Warto więc przyglądać się swojemu dziecku i obserwować jak zachowuje się w domu, na ulicy, w przedszkolu lub z dalszą rodziną. Nieśmiałość jest bowiem zupełnie inna- dziecko mówi, nie boi się tego, a w jego głowie przejawiają się oznaki zakłopotania. Dziecko, które ma mutyzm wybiórczy nie odzywa się w ogóle i nie komunikuje się z osobami z zewnątrz. W takiej sytuacji trzeba jak najszybciej udać się do specjalistów, którzy doskonale będą wiedzieli jak postępować z dzieckiem w taki sposób, aby się nie bało, a wręcz przeciwnie- aby małymi, ale skutecznymi krokami zaczęło wypowiadać swoje pierwsze słowa. Terapie oczywiście dotyczą również rodziców, którzy muszą przejść wszelkie szkolenia i nauczyć się jak postępować z dziećmi, które są chore ma mutyzm wybiórczy. Wbrew pozorom nie jest to łatwe i z pewnością potrzeba na to czasu. Szkolenia i leczenie może trwać od 12 do nawet 24 miesięcy, a wszystko zależne jest od postępów dziecka oraz zaangażowania rodzin.